بررسی روش های تربیتی امام علی(ع) در نهج البلاغه با تأکید بر نامه ی سی و یکم

  استادراهنما

آقای دکتر مهدی طالع زاری

نگارنده

فاطمه سادات سجادی نژاد

   تربیت در زندگی انسان نقش مؤثّر دارد و یکی از مباحث مورد توجه ادیان و مکاتب مختلف در طول قرون و اعصار بوده است. بسیاری از معضلات اجتماعی، فرهنگی، اعتقادی، اخلاقی و روحی جامعه، برآمده از تربیت نادرست است. برای تربیت نیز بهترین دوران، دوران کودکی است. زیرا این دوران، زمان و فرصتی بسیار مناسب برای انواع یادگیری ها است و روند اجتماعی شدن در سال های کودکی از سرعت بیشتری برخوردار است. آشنایی با روش های صحیح تربیت و به کارگیری آن ها توسط والدین، معلّمان، مربیان و همه کارشناسان تربیتی، سبب به وجود آمدن جامعه ای سالم، پویا و پیشرفته می شود. نیاز همه جانبه جامعه بشری به تربیت از یک سو و نبود راه کارهای منسجم و دقیق و کارآمد تربیتی از سوی دیگر، ضرورت پژوهشی جامع در این راستاست. در بین حوزه ها و مکاتب مختلف، اسلام به عنوان دین کامل و اکمل، آیین الهی زندگی انسان هاست که از آموزه های آن می توان به عنوان منبعی ارزشمند و کارآمد برای استخراج و تبیین مفاهیم و روش های تربیت استفاده نمود. نهج البلاغه به عنوان جزئی از معارف دین اسلام، دربردارنده ی شیوه های تربیتی کاملی است. هدف این پژوهش، تعیین روش ها و ابعاد تربیتی کودک از نظر حضرت علی (علیه السلام) و تطبیق آن با روش های معرفی شده در نامه سی و یکم نهج البلاغه و بررسی سخنان امیرالمؤمنین (علیه السلام) می باشد.