وقتی به خود فکر می کنم

من که قرار است تا بی نهایت باشم

من که لحظه لحظه زندگی ام ترسیم روزهای ابدی من است؛

هزار سؤال جلوی راهم سبز می شود.

سؤال هایی که زندگی ام را وابسته به یافتن پاسخ هایش می بینم.

پاسخی که عین حق و درستی باشد.

اما من که تو را نمی بینم تا سبد سؤالاتم را به نزدت بیاورم.

نکند راه را گم کنم.

منصفانه بگویم،این حرف ها بهانه اند.بازی و شیطنت است.

هرگاه به دانسته هایم عمل کرده ام.

پاسخ نیازم را جوری گرفته ام.

من گاه پاسخم را از زبان استاد،گاه از زبان کودکی در کوچه

و گاه از روزنامه پاره ای گرفته ام.