من امروز سجاده ام را با خاک غدیر تبرک می کنم و در تابلوی هستی ام بیابان غدیر را با رنگ سبز سیادت تجلی می دهم.

من از غدیر خاطره ای دارم، به گستره ی همه “اعلی علیین” و علی- درود خدا بر او باد- را زیباترین نقش خاتم شریعت می دانم.

آری با علی مهر “اتمام” نعمت و ماه “اکمال دین” است و امروز «غدیر» وادی «عرفات» علی است و خطبه ی رسول خدا درس معرفت آموز برای فردا و فرذاها.

غدیر برکه ای است در میان دو «الست» که به کنگره های عرشی «قالوا بلی» بنا شده است و مدرسه ای است به وسعت همه آفرینش و درسی به گستره آموخته های بشری و علی حرف اولی است که آخر زده شده. غدیر میقاتی است که بیش از 120 هزار نفر در آن احرام «ولایت» بستند.

اینان –محرم حرم ولایی را می گوییم- به فرزند کعبه و جان پیامبر «لبیک» می گویند.

و امروز در کنار غدیری که «لیله القدر» زمین های آسمانی است، «قرآن ناطق» نازل می شود. روزی محمد- درود خدا بر او و خاندان پاکش باد- در «حرای» نبوت شاهد نزول قرآن بود و امروز هم او در صحرای «غدیر» فرمان صعود قرآن دوم را دارد، قرآن ناطق را.

امروز خطبه ای خوانده می شود به پهنای تمام گویشهای عالم. خطبه ای که خطیب آن پیامبر اسلام، قهرمان «لولاک» و مخاطبین آن معاشر الناس هستند

و من می گویم که در این خطاب رازی نهفته است،

رازی به عظمت وجود علی(ع) به بزرگی همه آفرینش….