اسباب تقرب الهی از منظر برخی از  علمای معاصر

 مریم غیاث الدین

چکیده
با توجه به نظام متقن آفرینش و نظمی که بر آن حکم فرماست، در می یابیم که خلقت هیچ یک از موجودات بی هدف نبوده و هرکدام کمالات مخصوص به خود را دارندکه با کمک استعدادها و زمینه هایی که خداوند در اختیار آنها قرار داده ،باید به آن کمالات برسندولی در این میان استعدادهای موجودات مختلف باهم متفاوت است و بدین ترتیب کمالات آنها نیز باهم فرق می کند و با دقت در آنها می فهمیم که موجودات  بر اساس یک سلسله مراتب به صورت طولی از کمالات برخوردارند و انسان در رأس این سلسله قرار گرفته و نه تنها کمالات و استعدادهای سایر موجودات را دارد بلکه استعدادهای ویژه ای هم داراست و باید به کمالی برسد که بقیه ی موجودات به آن نخواهند رسیدو با توجه به نیازها و تمایلات فطری از جمله میل به جاودانگی و با نگرشی به آیات و روایات در خواهیم یافت که کمال انسان در رسیدن به قرب الهی است که در سایه ی عبودیت به دست می آید.و به این ترتیب لازم است انسان طالب کمال، به شناسایی اسباب و عواملی که موجب می شود او را به این مقام برساند، بپردازد وازاین میان علاوه بر کمک گرفتن از ائمه معصومین علیه السلام می توان از زندگی علمای هم عصرخود که راه اهل بیت علیهم السلام را در پیش گرفتند استمداد جست .از نظر این بزرگان ،ایمان و یقین مهم ترین رکن برای حرکت در مسیر تقرب است ک در سایه خود شناسی و به تبع آن خداشناسی به دست می آیدو بدون آن تلاش بی فایده است و بعد از ایمان لازم است انسان با عزمی راسخ و ثابت قدم در مسیر عبودیت بگذارد که از نظر علما ترک معصیت مهم ترین کار در این راه است که از گناهان گذشته توبه نماید و دیگر به گناه آلوده نشود.

    در این میان اعمالی نیز از نظر این بزرگان موجبات توفیق انسان را فراهم می کند مانند توسل به ائمه ی اطهار علیهم السلام و ذکرهای گوناگون از جمله ذکر شریف یونسیه که با حضور قلب و توجه می تواند موجب ترفیع درجات انسان شود.

کلیدواژه: قرب، عبودیت، جهاد.