درباره ی روز شهادت آن حضرت اختلاف نظر است، ولی دو نظر مورد توجه علما قرار گرفته است؛ مطابق برخی از نقل ها شهادت آن حضرت روز سیزدهم جمادی الاول سال یازدهم هجری و طبق نقل دیگر، روز سوم جمادی الثانی روز شهادت آن حضرت است.

در واقع این اختلاف روایت از این ناشی می شود که مطابق برخی نقل ها شهادت آن حضرت هفتاد و پنج روز و مطابق برخی نقل ها نود و پنج روز پس از وفات رسول اکرم(صل الله علیه و آله) بوده است.

به نظر می رسد، دستور آن حضرت به دفن شبانه و پنهان از چشم دیگران و عدم اعلام قبرش توسط علی(علیه السلام) به مردم، برای آن است که همواره مظلومیت آن حضرت و عدم رضایتش از حاکمان و مردم زمانش باقی بماند و در حقیقت پنهانی قبرش، خود سند رسوایی غاصبان خلافت و نشانه ای از خط روشن اهل بیت (علیهم السلام) در برابر حوادث پس از رسول خدا(صل الله علیه و آله)است.

عظمت بانوی دو جهان در عرصه ی قیامت بسیار باشکوه است؛ او با کسب فضایل معنوی در پرتو معرفت، عبودیت، ایثار و از خود گذشتگی به مقامی دست می یابد که مایه ی غبطه ی همگان می شود؛ او نه تنها خود در رضوان الهی جای دارد و نه تنها که جزو پیشتازان ورود به بهشت است، بلکه به فریاد محبان و شیعیان گنه کار می رسد و گروه زیادی را شفاعت می کند.

از عرصه های مهم زندگی فاطمه الزهرا (علیها السلام) عرصه ی معرفت، بندگی و عبودیت آن حضرت است که برای پویندگان راهش و عاشقان عقیده اش بسیار درس آموز است.

معرفت و آگاهی آن حضرت نسبت به حقایق جهان هستی و در امر توحید و خداشناسی و عظمت نبوت و معارف دینی و مانند آن را می توان از خطبه ی آن حضرت به روشنی فهمید.

ایمان و یقین فاطمه(علیه السلام)

از سرچشمه های عبادت عارفانه، ایمان و یقین است.بانوی دو عالم حضرت زهرا(علیهاالسلام) تمام وجودش آمیخته با ایمان و یقین بود. و این حقیقتی است که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) درباره ی دخترش بدان تصریح کرده است و فرمود:«ان ابنتی فاطمه ملا الله قلبها و جوارحها ایمانا و یقینا»؛ به یقین دخترم فاطمه قلب و اعضایش (جسم و جانش) را خداوند از ایمان و یقین پر کرده است.      {بحار الانوار، ج 43، ص 29}

عبادت فاطمه(علیه السلام)

عبادت آن حضرت، عبادتی نشات گرفته از ایمان ژرف و یقین استوار بود و از این رو، رنگ و بویی دیگر داشت و هنگامی که برای عبادت بر می خاست و به راز و نیاز و تهجد روی می آورد، چنان توجه و ارتباط با حضرت حق در آن موج می زد که مایه شگفتی همگان بود.

در تعبیری که درباره ی توجه آن حضرت در نماز نقل شده آمده است:«و کانت فاطمه(علیهاالسلام) تنهج فی الصلاه من خیفه الله تعالی؛ فاطمه(علیه السلام) در نماز از ترس خدا از نفس می افتاد(و بی حال می شد)».    {بحار الا نوار، ج 67، ص 400}