بتول فرامرزي 

چکیده :
در ابتدا که فکر انسان خام است ، نوعی درآمیختگی میان محسوسات وتخیلات ومعقولاتش وجود دارد وآن گاه که عقل ازمقهوریت وهم وخیال وحس بیرون آید ، لب نامیده می شود چرا که نسبت عقل انسانی که باطنی است به قوای ظاهری ، حسی همانند نسبت مغز است به پوست میوه .
تفکر: به معنای به کارگرفتن نیروی عقل و اندیشه ، برای استنتاج امور مثمر ثمر است.
اندیشه: عقل ودل انسان بسیاری ازحقایق را درمی یابد ودرعمق جان به آن اعتراف می کند ، ولی حاکمیت هواهای نفسانی برعقل ، مانع ازتوجه به این حقایق واعتراف به آنها می شود . یکی از اهداف نزول قرآن ، زمینه سازی برای به کارگرفتن فکر و عقل و فهم است :
﴿انا انزلناه قراناً عربیاً لعلکم تعقلون﴾ : ما کتاب خویش را به صورت خواندنی عربی فرو فرستادیم تا شاید عقل وفکر را به کار بندید .
قرآن: کلمۀ القرآن پنجاه بار در قرآن آمده که در همۀ موارد منظور همین کتاب شریف است مانند : ﴿شهررمضان الذی انزل فیه القرآن﴾ : ماه رمضان که قرآن درآن نازل شده است . کلمه قرآن بدون الف و لام نیز نیز سیزده بار در مورد این کتاب به کاررفته است . قرآن در لغت به معنای خواندنی است . این رای که قرآن از ماه قرن گرفته شده وهمزه آن زاید است وجه قابل اعتنایی نیست . اصل ماده قرآن به معنای حج است ، واژه قرآن اسمی جامد و علم برای قرآن است . یا این که از قرء به معنای القرآن گرفته شده است .
كليد واژه: تفكر – انديشه - قرآن

ادامه »